Zoals jullie misschien wel weten heb ik sinds kort een nieuwe baan. Eindelijk, want ik had maandenlang thuisgezeten. En ja, hoewel ik al een lange tijd op zoek was naar werk, was ik toch nog redelijk kieskeurig wat betreft de vacatures waar ik op reageerde. Nooit eerder had ik werk gehad in mijn studierichting – zelfs niet tijdens mijn studie, want op de universiteit deden ze niet aan stages. Ik heb in winkels gewerkt en op klantenservices. Maar dat wilde ik niet meer: ik wilde eindelijk iets doen wat ik leuk vond. Mensen helpen op een klantenservice vind ik ook wel leuk, maar dat doe ik liever niet de rest van mijn werkleven. Bovendien werd ik daar totaal niet gelukkig (lees: ongelukkig en humeurig) van en daarom besloot ik dat ik liever wat langer wachtte op een baan die ik veel leuker zou vinden.
En nu heb ik die baan gevonden. Maar oh wat valt het werkende leven me tegen nu ik weer fulltime werk. Ik heb altijd veel gewerkt (bijbaantje tijdens de middelbare school, 25 uur per week tijdens m’n studie en fulltime na m’n studie) maar niet eerder heb ik gemerkt dat ik het zo zwaar vond. Ik ben er niet meer aan gewend om acht uur per dag naar een computerscherm te kijken en me goed te concentreren. Nadat ik een uurtje of zes gewerkt heb is mijn concentratie ver te zoeken, en aan het eind van de week is dat al een paar uur eerder.
Toen ik nog thuis zat had ik rustig de tijd voor huishouden/boodschappen/administratie/afspraken/sociale dingen, maar nu niet meer.
Mijn wekker gaat om half zeven, ik vertrek om half acht en ben om half zeven weer thuis. Tegen de tijd dat er gekookt en gegeten is, is het half acht en dan ga ik sporten/boodschappen doen/wassen om vervolgens te douchen en voor tien uur weer in mijn bed te liggen. Ik heb gewoonweg geen energie meer om iets te gaan doen waarbij ik na moet denken. Bovendien voel ik er weinig voor om weer naar een scherm te gaan zitten kijken, omdat ik dat de hele dag al heb gedaan.
Hoewel ik mijn werk nu heel leuk vind, merk ik dat het ontzettend zwaar is om weer terug in dat ritme te komen. (En waar haalde ik vroeger de tijd vandaan om elke maand zoveel te schrijven en te lezen? Geen idee.)
Ik hoop dat ik snel aan het drukke leven gewend ben en weer veel tijd kan vinden om te bakken, te lezen en vooral om te schrijven!
