Op nieuwjaarsdag was Fleur al voor de lunch vertrokken, omdat ze zowel langs haar vader als haar moeder zou gaan met haar broers, en Danique had getwijfeld of ze langs haar ouders zou gaan. Uiteindelijk had ze besloten om halverwege de middag langs te gaan. Het was een uur rijden naar de woonplaats van haar ouders, maar Danique had daarna nog twee dagen weekend en bovendien wilde ze haar ouders graag zelf vertellen dat het uit was met Bjorn. Ondanks dat het al ruim een week uit was, had ze haar ouders daar nog niet van op de hoogte gebracht.
‘Danique, hallo.’ Haar moeder opende breed glimlachend de voordeur. ‘Gelukkig Nieuwjaar!’
‘Gelukkig Nieuwjaar, mam.’ Danique omhelsde haar moeder.
‘Ben je alleen?’ Haar moeder was verbaasd, want ze had verwacht dat Bjorn achter Danique zou staan.
‘Ja.’ Danique liep naar haar vader toe. ‘Gelukkig Nieuwjaar, pap. Hebben jullie een leuke jaarwisseling gehad?’
‘Zeker.’ Haar vader knikte. ‘Waar is Bjorn?’
‘Geen idee.’ Danique haalde haar schouders op. ‘Het is uit.’
‘Waarom?’ Haar moeder was verbaasd, want ze was de afgelopen tijd zeer tevreden geweest over de man die Danique gekozen had.
‘Omdat hij lui is.’ Danique ging op de bank zitten. ‘Nietwaar, pap?’ Ze keek haar vader aan.
‘Tja, elke man is anders.’ vond haar vader.
‘Maar hij was zo’n leuke man.’ Haar moeder was teleurgesteld.
‘Hij zei nooit iets tegen jullie.’ merkte Danique op.
‘Bjorn was gewoon een beetje verlegen.’
‘Dat was hij niet.’ zei Danique. ‘Hij was te lui om iets te zeggen of om iets te vragen of interesse te tonen in iemand. Ik ben blij dat ik van hem af ben.’ Ze keek naar haar moeder en zag een teleurgestelde blik. ‘Mam, die kleinkinderen zouden er voorlopig toch niet komen.’ Danique wist dat haar moeder daaraan dacht.
‘Danique, je bent bijna dertig…’
‘Ik ben zevenentwintig.’ zei Danique. ‘Tijd genoeg nog. En vanaf nu ga ik weer leven. Ik denk dat ik binnenkort weer een lange reis ga maken, of een stedentrip.’
‘En je werk dan?’ Haar moeder was duidelijk meer bezorgd om Daniques burgerlijke leven dan dat ze wilde dat haar dochter van het leven genoot.
‘Ik heb genoeg vakantiedagen.’ zei Danique. ‘En er zijn nog zoveel landen op de wereld waar ik niet geweest ben dus die wil ik gaan bekijken.’
‘Woon je ook niet meer bij Bjorn dan?’ vroeg haar vader.
‘Nee.’ Danique schudde haar hoofd. ‘Ik woon bij een vriendin die in dezelfde plaats als Bjorn woont. Voorlopig. Misschien dat ik op zoek ga naar een eigen appartement, maar dat zie ik nog wel.’
‘Welke vriendin?’ Haar moeder had haar nog nooit over vriendinnen horen praten sinds Danique bij Bjorn was ingetrokken.
‘Ze heet Fleur.’ zei Danique. ‘Hele leuke vrouw. Ze is freelance fotografe en ze maakt prachtige foto’s.’
‘Waarom kom je niet weer terug bij ons wonen?’ stelde haar vader voor.
‘Nee, dat lijkt me geen goed idee.’ Danique schudde haar hoofd. Ze wist dat haar moeder het daar ook niet mee eens zou zijn. Hoewel Danique veel van haar ouders hield, moest ze er niet aan denken om ooit weer bij hen in te trekken. Bovendien had ze het nu bij Fleur prima naar haar zin.
‘Waar heb jij oud en nieuw gevierd?’ Haar moeder begon maar snel ergens anders over.
‘Bij vriendinnen.’ zei Danique. ‘Ook met Fleur. We hebben het heel gezellig gehad. Maar gelukkig zijn nu alle feestdagen voorbij en kan ik maandag weer gewoon gaan werken.’
