Het was pas anderhalve week geleden dat Emily weer was begonnen met werken, maar ze had het idee alsof ze alweer maanden bezig was en merkte dat ze het na een afwezigheid van enkele maanden fijn vond dat ze daar weer aan de slag was. Hoewel ze af en toe genoeg had van Luna’s drukke karakter, vond ze het wel fijn om haar collega weer vier dagen per week te zien.
Al de tweede week dat Emily aan het werk was, werd er op donderdagavond een borrel gegeven voor de hogere personeelsleden en belangrijke klanten. Er waren ook diverse toekomstige klanten en investeerders uitgenodigd en Emily was stiekem wel blij dat zij niet alles voor het evenement had moeten organiseren. Luna had het er druk mee gehad, omdat Emily’s vervangster lang niet zoveel ervaring had als Emily en daardoor het meeste werk voor Luna was blijven liggen. Er was een cateringbedrijf dat voor alle hapjes en drankjes zorgde in de grootse zaal, vlak bij de receptie, en van Luna en Emily werd verwacht dat ze naast hun normale werkzaamheden ook af en toe een kijkje kwamen nemen, om in de gaten te houden of iedereen tevreden was.
Luna was rond negen uur als eerste gaan kijken terwijl Emily een telefoontje uit het buitenland aangenomen had. Ze keek verbaasd op toen Luna dolenthousiast terugkwam van de borrel die volgens Emily doodsaai zou zijn.
‘Oh Em.’ Luna ging terug op haar stoel achter de balie zitten. ‘Heb je al die aantrekkelijke mannen gezien? Wat heerlijk is het uitzicht daar binnen. En er is één man… Echt waar. Wauw. Blond haar, blauwe ogen. Als je hem ziet, dan weet je meteen wie ik bedoel.’
Emily lachte om wat ze zei. ‘Luna, de meeste mannen daar zijn boven de vijftig. De enige reden waarom jij ze aantrekkelijk vindt, is omdat ze rijk zijn.’
‘Dat is toch ook aantrekkelijk?’ vond Luna. ‘Maar echt, Em. Er lopen een paar knappe mannen rond die best interessant kunnen zijn. Ook voor jou.’
‘Nee, dat is niet nodig.’ Emily schudde haar hoofd. ‘Geen mannen voor mij. Ik heb Tyson.’
‘Maar Em, tegen deze mannen kan je toch geen nee zeggen?’ vond Luna. ‘Ik kan me niet voorstellen dat jij niet op een knappe, rijke man zou vallen.’
Emily haalde haar schouders op. ‘Hij moet gewoon leuk zijn. En dat hij ook knap en rijk is, dat komt alleen maar in mijn dromen voor.’
Luna glimlachte. ‘Dat hoeft geen droom te blijven. Er lopen er hier genoeg rond. En als jij er niet voor gaat, dan zal ik mezelf zo nog eens laten zien in de zaal.’
Emily glimlachte. ‘Ga je gang. Als je maar niet te lang weg blijft.’
Emily wist dat ze die avond minimaal één keer haar gezicht moest laten zien in de zaal, omdat ze wist dat Luna en zij in de gaten werden gehouden door een manager van een andere afdeling, omdat hun eigen leidinggevende niet aanwezig was. Hoewel Emily had verwacht dat de gemiddelde gast mannelijk en oud was, bleek Luna’s verhaal wel te kloppen. De gemiddelde persoon in de ruimte was man, maar de gemiddelde leeftijd was een stuk lager dan Emily verwacht had. Ze liep door de zaal en knikte vriendelijk naar de gasten, en naar het personeel dat ze herkende, en pakte een drankje van de tafel van de catering. Hoewel Emily geen idee had wat ze moest doen in de zaal, voelde ze zichzelf verplicht om minimaal gedurende het drinken van één drankje in de zaal te blijven. Emily keek rond en liet haar ogen over de menigte gaan. Toen ze hem zag, wist Emily meteen dat Luna gelijk had. De man met blond haar en blauwe ogen waarover Luna haar had verteld viel meteen op in de menigte. Hij droeg een pak dat hem perfect stond, maar zag er om onverklaarbare reden niet erg zakelijk uit. Emily wilde niet naar hem staren, dus draaide ze zich om maar ze was verwonderd over de aantrekkelijkheid van de man. Emily keek even naar de andere kant van de zaal en toen ze zich weer omdraaide, was tot haar schrik de ontzettend knappe man bij haar in de buurt komen staan.
‘Hallo.’ De man gaf Emily beleefd een hand. ‘Ik ben Daan.’
‘Emily.’ Ze glimlachte vriendelijk en realiseerde zich dat de man nooit veel ouder kon zijn dan zij en Luna.
‘Wat een goed georganiseerd evenement.’ zei Daan. ‘De catering is heerlijk.’
‘Ik zal het straks aan ze doorgeven.’ Emily glimlachte weer.
‘Werk je hier?’
‘Jazeker.’ Emily knikte. ‘Al bijna tien jaar.’
‘Dat hoor ik wel vaker.’ Daan keek haar aan. ‘Het personeel hier is altijd zo loyaal. Dit moet een geweldig bedrijf zijn om voor te werken.’
‘Dat is het zeker.’ zei Emily. ‘Ik werk hier met heel veel plezier.’ Ze bloosde omdat hij haar aankeek.
‘Dat zal wel, anders was je hier allang weggeweest.’
Emily glimlachte vriendelijk, maar wist niet goed hoe ze zich moest gedragen tegenover de man. Hij was ontzettend informeel, terwijl zij zo formeel mogelijk moest zijn tegen iedereen. Bovendien wist ze niet of het al een klant van het bedrijf was en dat vond ze onbeleefd om te vragen. Snel dronk Emily haar glas leeg. ‘Ik moet helaas weer verder.’ Ze keek de man aan in zijn prachtige blauwe ogen en was op slag verliefd. ‘Ehh… fijne avond nog.’ Emily liep zo snel mogelijk door de menigte de zaal uit, terug naar haar veilige plek achter de balie van de receptie.
