‘Elize?’
‘Ja?’ Elize was bezig met het bestuderen van de pastaverpakking, om te kijken wat de inhoud was en om uit te rekenen welke dan goedkoper was – het huismerk, of de pasta die in de aanbieding was die week. Ze was eigenlijk niet bezig met het gesprek dat haar zusjes naast haar gehad hadden.
‘Waarom krijgen wij geen cadeautjes in onze schoen?’ Mila keek haar zus aan.
Elize – die in haar hoofd druk bezig was met een ingewikkelde rekensom – keek verward. Waar kwam die vraag ineens vandaan?
‘Je hebt toch snoepjes gehad?’ Elize keek naar haar oudste zusje.
‘Nina had een cadeautje in haar schoen én snoepjes,’ zei Mila. ‘En Milan ook, en Brian.’
‘Jullie krijgen vast ook een keer een cadeautje.’ Elize had voor elk van haar zusjes twee kleinigheidjes klaarliggen.
‘Maar Nina had drie cadeautjes.’ Mila klonk jaloers.
‘Drie?’ Elize keek haar zusje ongeloofwaardig aan. ‘In haar schoen?’
‘Ja.’ Mila knikte wild met haar hoofd. ‘Ze had een boek en stickers en een jurk voor de pop.’
Elize dacht aan de cadeautjes die ze klaar had liggen voor haar zusjes. Het spelletje voor Mila had ze gratis afgehaald toen iemand het op internet had aangeboden. Onlangs in een winkel waren er enkele knuffels gratis uitgedeeld, die ze aan Nola wilde geven. Mila zou daarnaast een boek krijgen dat ze uit een deelkastje had gehaald en het spelletje voor Nola had ze – met veel geluk – gewonnen met een winactie. Elize was van plan om alle cadeautjes te bewaren tot pakjesavond, maar een van Mila’s beste vriendinnen had nu in haar schoen al meer gekregen dan Mila de komende weken zou krijgen.
Elize keek rond, maar er stonden geen andere kinderen om hen heen. ‘Eigenlijk krijgen kinderen alleen eten in hun schoen. Ik denk dat de papa en mama van Nina wat geld aan Sinterklaas hebben gegeven, zodat die extra cadeautjes voor Nina kon kopen.’ Ze keek haar zusje aan. ‘Maar niet tegen Nina zeggen, hè?’
Mila keek teleurgesteld, maar wist dat ze geen andere keuze had dan Elizes antwoord te accepteren. ‘En jij kan Sinterklaas geen geld geven?’
Elize schudde haar hoofd – Mila was ervan op de hoogte dat ze met weinig geld moesten rondkomen.
‘Maar krijg ik dan geen cadeautjes?’
‘Niet in je schoen, nee,’ zei Elize. ‘Ga maar vast naar het einde van de winkel, kijk maar of je iets lekkers kan vinden met een sticker erop.’
Mila wist precies wat Elize bedoelde – aan het eind van de winkel, vlak voor de kassa’s, stond een bak met producten die bijna over de datum waren en die voor slechts een fractie van de originele prijs te koop waren. Elize probeerde regelmatig om daar producten te vinden die ze kon gebruiken.
‘Kom!’ Nola werd door Mila meegetrokken in de richting van de afgeprijsde producten.
‘Is dat wat ouders tegenwoordig tegen hun kinderen vertellen als ze geen geld hebben om cadeautjes te kopen?’
Elize draaide zich om en keek naar de man die vlak bij haar stond. Ze herkende hem ergens van – maar waarvan? Hij had een boodschappenmandje vast met slechts een paar producten, maar Elize kon niet thuisbrengen waar ze hem van herkende.
‘Ik heb geen idee wat die ouders tegen hun kinderen zeggen,’ zei Elize. ‘Maar voor mijn zusjes lijkt me dit het meest geloofwaardige antwoord.’
‘Goed opgelost.’ De man knikte.
Elize pakte het pak pasta dat volgens haar het goedkoopst was en stopte dat in haar winkelmandje. ‘Bedankt.’ Ze knikte vriendelijk naar hem en liep daarna naar haar zusjes toe.
