Dat zijn buurman verhuisd was had Bart wel in de gaten, en inmiddels stond het appartement al drie weken leeg. Hij had geen idee aan wie het verkocht was, en ook niet wanneer de nieuwe bewoners hun intrek zouden nemen. Hij had zelden contact met zijn oude buurman gehad en de enige reden waarom Bart wist dat de buurman weg zou gaan, was dat hij een groot tekoopbord had zien hangen.
Toen Bart na een lange werkdag – de laatste maanden van het schooljaar waren vaak het drukst – thuiskwam, was hij dan ook verbaasd dat de voordeur van het appartement openstond. Hij moest langs het appartement lopen om bij zijn eigen appartement te komen en kon het niet laten om even binnen te gluren, maar in de hal zag hij niets. Hij liep een meter of vijf verder, naar de deur van zijn eigen appartement. Net toen hij de sleutel in het slot stak, kwam er een vrouw uit het verkochte appartement naar buiten. Toen ze de deur had gesloten keek ze op en keek ze verbaasd naar Bart – ze had niet verwacht dat precies op dat moment haar nieuwe buurman bij zijn voordeur zou staan.
‘Hoi.’ Ze liep naar hem toe. ‘Woon jij hier?’
‘Ja.’ Bart knikte.
‘Dan ben ik je nieuwe buurvrouw.’ Ze stak haar hand uit. ‘Ik ben Maartje.’
‘Bart.’ Hij had de vrouw razendsnel bekeken. Hij schatte haar enkele jaren jonger dan hij zelf was. Ze had bruin golvend haar, droeg een simpele maar goed passende spijkerbroek en had een handtas vast die uitpuilde met spullen. ‘Heb je vandaag de sleutels gekregen?’
‘Ja.’ Maartje knikte. ‘Maar ik moet eerst nog een paar weken klussen voordat ik ga verhuizen. Muren verven en zo. Nieuwe keuken erin.’
Bart knikte begrijpend. Hij had zelf ook het een en ander moeten veranderen voordat hij een paar jaar geleden in zijn appartement kon gaan wonen. Uit haar uitleg begreep hij dat ze in haar eentje in het appartement zou gaan wonen.
‘Mocht je een keer iets nodig hebben, ik ben vrijwel nooit thuis, maar je kan het altijd proberen.’ Hij grijnsde.
‘Fijn, dan zal ik niet veel last van je hebben.’ Maartje lachte ook. ‘Fijne avond, en als ik een kopje suiker nodig heb dan weet ik je te vinden.’
‘Hé, ik vroeg me al af of je bijna terug zou zijn.’ Maartje glimlachte toen ze de deur opende. ‘Hoe was de vakantie?’
‘Heerlijk,’ zei Bart.
‘Dus nu kan je vol energie en uitgerust aan het nieuwe schooljaar beginnen?’
‘Uitgerust niet echt.’ Bart glimlachte. ‘Dat zat er deze reis niet in, en die vliegreis terug is ook niet echt om bij te komen.’
Maartje glimlachte. ‘Maandag beginnen de scholen weer, toch? Dan heb je nog even om bij te komen.’
Bart knikte. ‘Dat is waar. Is er hier een pakketje voor mij bezorgd, een paar weken geleden?’
‘Ja.’ Maartje knikte. ‘Ik heb het in de logeerkamer gelegd, want ik wilde het niet weken naast de voordeur hebben liggen. Ik zal het even pakken.’
Toen Maartje wegliep om het pakketje te halen, kon Bart snel een blik in haar woonkamer werpen. Wat hij daar zag, verbaasde hem. Beduusd keek hij even achterom, naar het parkje beneden waar de bomen nog steeds alle bladeren hadden en waar kinderen speelden in de speeltuin. Zelf droeg hij een korte broek en teenslippers, en hij keek nog steeds verbaasd toen Maartje hem het pakketje overhandigde.
‘Staat daar nou een kerstboom in jouw woonkamer?’
Maartje draaide zich even om. Ze had niet verwacht dat de kerstboom vanuit de deuropening te zien zou zijn, maar ze zag inderdaad enkele van de onderste takken met daaraan de nieuwe kerstdecoratie. ‘Ja,’ zei ze, nadat ze zich terug had gedraaid naar Bart.
Hij keek nog eens om zich heen. ‘Het is augustus.’
‘Dat betekent dat ik er nog zeker vier maanden van kan genieten.’ Maartje glimlachte. ‘Fijne avond nog.’ Voordat Bart verder kon vragen, had ze de deur al gesloten.
