‘Rosalinde, de vergadering begint om half tien.’
Rosalinde keek verbaasd op toen haar manager de volgende ochtend tegen negen uur al bij haar bureau stond.
‘Zorg je dat je erbij bent?’
‘Natuurlijk,’ glimlachte Rosalinde vriendelijk. Ze meende niets van de vriendelijkheid. Haar manager kwam regelmatig pas tegen half tien aanzetten om tegen vijven alweer te vertrekken. In de tijd dat hij op kantoor was had hij vaak afspraken en zijn werkzaamheden liet hij meestal aan Rosalinde over. Rosalinde had die dag helemaal geen tijd voor een vergadering. Ze had een uitgebreide to-dolijst gemaakt met alle taken die ze die dag moest afhandelen en een vergadering zou ervoor zorgen dat ze die dag nog langer over moest werken. Hoewel Rosalinde haar werk ontzettend leuk vond om te doen, zou ze graag wat meer waardering krijgen voor het werk dat ze deed; vooral omdat haar manager goed werd betaald voor zijn werk, terwijl zij het meeste werk voor hem deed.
Om drie minuten voor half tien stapte Rosalinde de vergaderzaal op de vijfde etage binnen. Ze had het afgelopen half uur hard gewerkt om in elk geval enkele stagiaires aan het werk te kunnen houden.
In de vergaderzaal zaten al enkele senior accountants en Rosalinde vroeg zich af waarom haar manager haar had gevraagd bij de vergadering aanwezig te zijn. Rosalinde wist niet wat er van haar verwacht werd en had daarom haar laptop in haar aktetas meegenomen. Op de tafel voor zich had ze een notitieblok weggelegd en Rosalinde wachtte ongeduldig tot de vergadering zou beginnen.
Ze zag Fabian Verhoeven, een van de partners van het bedrijf, binnenkomen en vroeg zich af welke belangrijke mededelingen er die dag gedaan zouden worden.
Begin december, zo’n anderhalve maand geleden, was Fabian Verhoeven ook aanwezig geweest bij een van de vergaderingen. Tijdens die vergadering werden alle belangrijke veranderingen voor het nieuwe kalenderjaar besproken. Het nieuwe jaar was nu net enkele weken bezig en Rosalinde verwachtte geen grote veranderingen meer op korte termijn. Het was immers veel te druk om nog werkzaamheden aan te passen.
‘Welkom op deze dinsdagochtend,’ begon Fabian Verhoeven met zijn praatje toen er nog enkele managers binnen waren gekomen en plaats hadden genomen. ‘Ik weet dat jullie het druk hebben, dus ik zal het kort houden.’ Hij introduceerde enkele mensen, Rosalinde kende de meesten van hen wel. Haar blik bleef even hangen bij Marga, de senior accountant die had aangegeven binnenkort over te stappen naar een andere baan. Naast Marga zat een jongere vrouw, ongeveer van haar eigen leeftijd. Ze herkende de jonge vrouw ergens van, maar ze kon zich niet herinneren waarvan. Dat de vrouw dezelfde leeftijd als Rosalinde had, kon betekenen dat ze haar uit haar jeugd kende.
Ineens wist Rosalinde het. Ze kende de vrouw van haar studie; Rosalinde en zij hadden dezelfde vakken gevolgd op de universiteit.
‘Door het vertrek van Marga waren we genoodzaakt om een opvolger voor haar te vinden,’ vervolgde Fabian Verhoeven zijn verhaal.
Rosalinde keek verbaasd op. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze zo te horen een deel van zijn speech had gemist.
‘Daarom stel ik jullie graag voor aan Ineke van den Bilt. Ineke werkt al enkele jaren bij een van onze grootste concurrenten dus we zijn blij dat zij de overstap wil maken naar ons prachtige bedrijf.’
Rosalinde was stomverbaasd. Ze kon het niet geloven. Hoe kon een vrouw die even oud was als zij, maar nog geen ervaring had bij het bedrijf, meteen een senior accountant worden? De functie waar Rosalinde al jarenlang keihard voor werkte om uiteindelijk nog verder door te kunnen groeien, werd zomaar weggegeven aan een nieuweling die zichzelf nog lang niet bewezen had binnen het bedrijf.
‘We wensen haar uiteraard veel succes met deze functie,’ besloot Fabian Verhoeven zijn verhaal. ‘Bij deze mogen jullie allemaal weer aan het werk. Rosalinde Donkers, heb jij nog een momentje voor mij?’
Rosalinde keek verbaasd, maar bleef zoals gevraagd in de vergaderzaal zitten. Terwijl alle managers een voor een de vergaderzaal verlieten, vroeg zij zich af wat de grote baas haar wilde vragen. Die vraag werd al snel beantwoord toen iedereen de zaal had verlaten en Fabian Verhoeven naast haar had plaatsgenomen.
‘Rosalinde, ik zou jou graag willen vragen om Ineke wegwijs te maken binnen ons bedrijf.’ Fabian Verhoeven keek haar aan. ‘Ik denk dat jij op dit moment de aangewezen persoon bent om dat te doen.’
Rosalinde was woedend. ‘Nee.’ Ze moest veel moeite doen om haar stem rustig te laten klinken.
Fabian fronste zijn wenkbrauwen. ‘Pardon?’
‘Nee,’ zei Rosalinde weer. ‘Ik ga niet iemand inwerken voor een functie die ik zou moeten krijgen. Ik werk hier al jarenlang naar volle tevredenheid van iedereen en nu nemen jullie iemand anders aan, iemand die we niet kennen, om het werk te doen waar ik perfect voor geschikt ben.’
‘Rosalinde, we zien jou zeker als senior accountant,’ zei Fabian Verhoeven begripvol. ‘Over enkele jaren. Voor nu denken we dat je nog niet genoeg ervaring hebt in het vak en we willen je graag stimuleren om je kennis en vaardigheden nog verder te ontwikkelen.’
‘Niet genoeg ervaring?’ Rosalinde praatte op een toon waarvan ze nooit had verwacht die tegen een partner van het bedrijf te gebruiken. Ze stond op. ‘Hoeveel ervaring denk je dat Ineke heeft? We hebben samen gestudeerd, dus meer ervaring dan ik kan ze niet hebben.’
Fabian wachtte even voordat hij antwoord gaf. ‘We hebben alleen maar uitstekende referenties over haar gehad en Marga is ervan overtuigd dat Ineke haar taken prima over kan nemen.’
Ineens wist Rosalinde hoe het zat. ‘Dus je hebt Ineke aangenomen omdat haar moeder haar een geschikte opvolger vindt?’ Ze keek haar baas verbaasd aan, want ze had niet verwacht dat hij op basis van deze referentie een jonge vrouw zou aannemen als senior accountant.
‘Niet alleen Marga, ook haar oude werkgevers waren zeer over haar te spreken.’
Rosalinde wist dat Ineke tijdens haar studie de beste stageplaats had weten te bemachtigen – dankzij het netwerk van haar moeder.
‘Weet je.’ Rosalinde keek haar baas. ‘Het hoeft van mij allemaal niet meer. Ik neem ontslag. Per direct. Na die honderden overuren die ik de afgelopen drieënhalf jaar gemaakt heb, lijkt me dat niet meer dan fair.’
‘Maar…’ Fabian keek haar geschrokken aan. ‘Dat kan niet.’
‘Oh nee?’ vroeg Rosalinde. ‘Dat is niet zo moeilijk. Mijn tas staat al hier, mijn bureau is opgeruimd, de werkzaamheden die ik moet doen liggen keurig geordend op mijn bureau en kunnen prima gedaan worden door mijn manager, aangezien het eigenlijk zijn taken zijn.’ Ze keek hem aan. ‘Succes met de nieuwe senior accountant en vertel mijn manager maar dat hij voortaan alles zelf weer moet doen.’
